-Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έκαμε την κίνηση ΜΑΤ, αποποιούμενος τις αποδοχές της θέσεως του, κάπως καθυστερημένα βέβαια!
-Ναι, καθυστερημένα! Γιατί φάνηκε, πως ο υπέρτατος πολιτειακός άρχοντας του τόπου, με περιορισμένες σήμερα και μάλλον περισσότερο συμβολικές παρά ουσιαστικές συνταγματικές αρμοδιότητες, περίμενε πρώτα να γίνει αποδέκτης της δικαιολογημένης οργής των πολιτών ή να δημοσιοποιηθούν επιστολές ανθρώπων, που τον γνωρίζουν προσωπικά και μετά να αντιδράσει! Μια ένοχη σιωπή, μέχρι τα χθες, αναμφίβολα, θέτει σε ηθική αμφισβήτηση, την όποια καλοπροαίρετη, μα πάντα χαρακτηριστικά καθυστερημένη, αντίδραση του! Προσωπική μου άποψη και ως εκ τούτου, απόλυτα υποκειμενική!
-Βέβαια, η οργή του λαού για το σημερινό κατάντημα της χώρας, στρέφονταν στον θεσμικό άνδρα, δηλαδή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όχι φυσικά, στο πρόσωπο του ίδιου του Κάρολου Παπούλια! Παρά ταύτα, προσωπικά, είμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, εκτίμησαν δεόντως και κατά πως πρέπει, την ουσιαστική, μα και πολιτικού μηνύματος κίνηση του, που εμμέσως πλην σαφώς, διαμηνύει δια του παραδείγματος, στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο του τόπου και αξιώνει τρόπο τινά, την ώρα της μεγάλης ανατροπής! Μιας και μόνο με λόγια, δεν αποκαθιστάς ότι τόσα χρόνια με πράξεις ή παραλείψεις, οικοδόμησες! Και το πολιτικό οικοδόμημα όλων αυτών των χρόνων, που χτίστηκε στην συνείδηση του λαού, με χτίστες του, τους ίδιους τους πολιτικούς του, μυρίζει από μακριά, μούχλα, σαπίλα, βρώμα και δυσωδία!
-Γιατί ο λαός, ακράδαντα πιστεύει, στην σαθρότητα του πολιτικού συστήματος, μα και των ίδιων των πολιτικών μας! Κανείς πλέον, δεν μπορεί με λόγια να τον πείσει, ότι οι πολιτικοί έχουν ως εφαλτήριο τους για την ενασχόληση με τα κοινά, την αγάπη προς την πατρίδα, τον τόπο, τον άνθρωπο ή απλές ανθρώπινες θεμιτές προσωπικές φιλοδοξίες! Δεν ισχυρίζομαι, πως δεν μπορεί να υπάρχουν, μα εδώ που έφτασε το πράγμα, το μέχρι πριν κάμποσα χρόνια αυτονόητο, σήμερα έγινε ζητούμενο και θα έλεγα, ένα ζητούμενο που αξιώνει και επιβεβαίωση!
---Παρήλθε γαρ, προ πολλού η εποχή, που στην πολιτική οι άνθρωποι έμπαιναν πλούσιοι και αποχωρούσαν πτωχοί! Χρόνια πολλά τώρα, δεκαετίες, συμβαίνει, το ακριβώς αντίθετο! Και έχει καταστεί και αυτοσκοπός, θα έλεγα! Και συμβαίνει μάλιστα, προκλητικά, ξεδιάντροπα και ανερυθρίαστα! Οι ίδιοι τους τα αποκαλύπτουν, όταν βέβαια από τις αποκαλύψεις αυτές, προσδοκούν και προσβλέπουν σε ίδιο όφελος τους, προσωπικό ή κομματικό! Άλλως, σιγή ιχθύος, επικρατεί ανάμεσα τους! Το είπε πρόσφατα και ο Χρυσοχοϊδης, «δεν διαμαρτύρονται για αυτά που είπα, -είπε αναφερόμενος στους συναδέλφους του βουλευτές- αλλά για το γεγονός ότι έσπασα την ομερτά, τον άγραφο νόμο της σιωπής»! Άλλωστε, για ομερτά μίλησε και ο Τσίπρας, μέσα στο ίδιο το κοινοβούλιο!
-«Κοινό μυστικό λοιπόν, μα κείμενο επί όρους, μη δυνάμενο πια να κρυβεί, λαμπιρίζον επιπλέον, σαν φαεινότερον του ηλίου», πως η οικονομική ιδιοτέλεια, έγινε κύριος αυτοσκοπός των περισσοτέρων τους! Κατανοητό, που κανείς τους δεν θα το παραδεχθεί αυτό. Αντίθετα, μετά μένους και οργής, θα το αρνηθούν και θα εναντιωθούν και σε όποιον το υποστηρίζει! Ε ρε, τι έχουν να μου σύρουν!!
-Ε μα τότε, δεν μένει παρά να μας αποδείξουν το αντίθετο, όχι με λόγια, όπως προείπα, μα με έργα και πράξεις! Γι αυτό και προτείνω:
α/. Να κατέβει ο αριθμός των βουλευτών στους 200, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, και αργότερα, με τροποποίηση του, στους 150, γιατί όχι και στους 100!
β/. Να κατέβει η Βουλευτική αποζημίωση στις 6.000 – 7.000 ευρώ και να κοπούν οι όποιες άλλες πρόσθετες καλύψεις (π.χ ατέλεια αλληλογραφία) ή άλλες αποδοχές (π.χ 250 ευρώ/ώρα σε συνεδριάσεις επιτροπών)! Γιατί, αδυνατώ να κατανοήσω, την βουλευτική αποζημίωση, τότε γιατί την παίρνουν; Για τα όμορφά τους μάτια;
γ/. Να κοπεί η 2ή σύνταξη στους βουλευτές, όπως και σε κάθε άλλο εκλεγμένο! Αντ΄ αυτής, να προβλέπεται, για κάθε χρόνο θητείας, κάποιο πρόσθετο χρηματικό ποσοστό επί τοις %, στην σύνταξη από τον κύριο ασφαλιστικό φορέα τους (της κατά κόσμον επαγγελματικής βιοποριστικής απασχόλησης τους) και το ίδιο να ισχύσει και για κάθε ενασχολούμενο με τα κοινά, σε κάθε επίπεδο δημόσιας διοίκησης! Άλλως, το αξίωμα του βουλευτή ή άλλου εκλεγμένου, καταντάει (γιατί περί καταντήματος πρόκειται) και καθίσταται, απόλυτα και καθαρά, βιοποριστικό επάγγελμα από σύμβολο κοινωνικής συνεισφοράς!
δ/. Η ασυλία του βουλευτή, αφορά τον πολιτικό του λόγο μόνο και τίποτα περισσότερο! Δεν μπορεί να αποτελεί ασπίδα κοινωνικής ασυδοσίας και ανομίας! Φυσικά, ασυδοσία και ανομία, Συνταγματικό αίσχος για μένα, είναι και η ίδια η διαδικασία, που απενεργοποιεί και αφοπλίζει την δικαιοσύνη, όταν κάποια έρευνα, ακουμπά πολιτικά πρόσωπα και τότε, πρέπει να αποφασίσει η βουλή περί της ή μη ενοχής του βουλευτού, δηλαδή, ‘αν ο λύκος θα φάει τον λύκο’!!
-Καιρός λοιπόν, η δημοκρατία να επιστρέψει στις ρίζες της και στον ίδιο τον λαό και να ξαναγίνει ένα ουσιαστικό και όχι κατ΄ επίφαση ‘’δημοκρατικό πολίτευμα’’! Στο νου μου, αναζητώ την ειδοποιό διαφορά μεταξύ μιας «δικτατορικής δημοκρατίας» και εκείνης της «δημοκρατικής δικτατορίας»! Κι ας μην μας τρομάζει η λέξη ‘δικτατορία’! Άλλωστε τις λέξεις, περιεχόμενο τις δίνουν οι πράξεις! Και εμένα, δεν με ενδιαφέρει πως ονομάζεται ένα πολίτευμα, αλλά πως λειτουργεί και πως εν τέλει την λειτουργία του αυτή την εισπράττει ο λαός!
-Δεν μπορεί λοιπόν να λέγεται ‘δημοκρατία’ το πολίτευμα μιας χώρας, με την συντριπτική πλειοψηφία του λαού απέναντι του και που οι πολιτικοί του, παρά ταύτα, ανενόχλητοι συνεχίζουν να είναι οι μεν αρχολίπαροι ή δε σπουδαρχίδες, όπως τελευταία ακούσθηκε και από τα χείλη, πάλι πολιτικού! Γέμισε ο τόπος από πολιτικούς κυβιστικούς και ζογκλέρ! Η ιδεολογία; «Έπεα πτερόεντα»!
-Και αυτήν την ειδοποιό διαφορά, θα την αναζητώ, για όσο χρόνο θα αναζητώ την ισοπολιτεία, την ισονομία και την ισηγορία, σε τούτη την χώρα, που γέννησε την «πραγματική δημοκρατία»! Δεν μπορεί να είναι πραγματική δημοκρατία, εκείνο το πολιτικό σύστημα, που διασφαλίζει τους λίγους, έναντι των πολλών, από κάθε άποψη και με κάθε μέσο και τρόπο! Και αν οι δύο προηγούμενες λεκτικές υπερβολές μου, είναι απορριπτέες συνειδησιακά ή άστοχες ως πολιτικές υπερβολές, τότε το ελάχιστο, θα ονόμαζα ένα τέτοιο πολίτευμα, «Ολιγαρχία», παρά δημοκρατία και μάλλον, βρήκα στόχο, κέντρο με την μία!
Ρουσσάκης Σαρ. Πολυχρόνης
